Blog

Ik heb de juiste woorden nog niet gevonden om fatsoenlijk afscheid te nemen & vandaag markeert de kalender al 1 maand zonder jou.
1 maand…

Een.
Hele.
Verdomde.
Maand.

Het lijkt net gisteren toen ik jou nog een laatste keer kon vasthouden & je hart ophield met slaan in mijn armen. Ik heb mezelf zoveel mogelijk proberen bezighouden, omdat ik doodsbang ben van de leegte die mij sindsdien al achtervolgt als een schaduw. Want het moment dat ik stop & mezelf toesta om na te denken over een leven zonder jou, hou ik het simpelweg niet meer.

Je was mijn allereerste Maine Coon.
Het kleinste kitten uit het nest dat niemand hebben wou.
Uiteraard betekende dat dat ik jou net wél moest hebben.
Vanaf die eerste ontmoeting was er een onverklaarbare connectie.
Je nestelde jezelf op mijn schoot & besliste gelijk dat je daar wou blijven tot het einde van jouw dagen, simpel als dat.
Overal waar ik ging, ging jij ook.
Zeker wanneer er een dekentje bij te pas kwam, je leek wel permanent vastgelijmd op mijn schoot (altijd de kleine lepel).

De laatste bijna 15 jaar hebben we zoveel meegemaakt…
Je was er tijdens mijn slechtste momenten & week nooit van mijn zijde.
En het is die ‘bijna’ die zoveel pijn doet.

Mensen vertellen mij dat je een mooie leeftijd had, dat ik geluk had je zo lang bij mij te mogen hebben.
Ik weet dat dat waarschijnlijk wel waar is.
Ik weet dat ik dankbaar zou moeten zijn.
Ik wist dat je leven niet eindeloos was.
Ik wist, zeker met de kanker die ze hadden gevonden een paar jaren geleden, dat je tijd hier nog beperkt was.
Maar dit allemaal te weten, maakt het er niet makkelijker op. Zelfs geen klein beetje. Want dat wil ook zeggen dat ik je bijna de helft van mijn leven bij mij heb gehad.

Je deed het zo goed met je medicatie, je was er zelfs niet ziek van.
Je zat nog steeds als eerste te wachten op je eten.
Je was nog steeds de eerste om je plaats op mijn schoot op te eisen.
Je zat nog steeds op de eerste rij te wachten wanneer ik thuiskwam.
Je was nog steeds degene die de beste plekjes in huis wist te claimen.
Je genoot nog steeds even hard van die zon op je snoet wanneer je buiten was.
Je was nog steeds de baas hier in huis, zelfs een Joey van 40kg had schrik van jouw intimiderende 4kg aan bazigheid.
Je was zo’n vechter, tot op het allerlaatste.

De laatste 2 jaar waren bijzonder lastig & er werden moeilijke beslissingen gemaakt die ook een grote impact hadden op jouw leven. Ik wou dat het niet zo had moeten eindigen op deze manier & dat er een manier was dat ik het goed kon maken. Konden we tijd maar kopen, dan had ik mijn hele leven schulden om je hier bij mij te kunnen houden.

Het enige wat ik nu terug kan vinden wanneer ik rondkijk zijn die kleine stukjes & beetjes, maar oh zo belangrijke deeltjes van jou die ik nu verloren ben. Ik zal mijn hart nooit nog bij elkaar gelijmd krijgen als voordien, want jij hebt daar een heel groot deel van meegenomen. En de kleine stukjes die je hebt achtergelaten, weigeren om de waarheid onder ogen te zien & jou te laten gaan.
Voor altijd een gemis, mijn Little Lexi.


Voor de meeste mensen is het “maar een dier” en heerst er veel onbegrip.
We spreken niet dezelfde taal, zijn niet uit hetzelfde vlees & bloed gemaakt & een dier is nog altijd makkelijk vervangbaar. Mensen hebben veelal schrik van het onbekende, willen alles kunnen verklaren & voelen zich superieur ten opzichte van andere levende wezens. Laat staan dat je een (huis)dier vergelijkt met een kind. Dat is oké. Zorgen voor een levend wezen dat afhankelijk is van jou is een grote verantwoordelijkheid. Niet iedereen is hiervoor gemaakt & bij dieren is het toch nog een ander soort ‘liefde’ (of misschien is wederzijds respect een betere verwoording?) omdat het onvoorwaardelijk is tot hun laatste adem. Ik heb oprecht medelijden met mensen die dit niet kunnen ervaren in hun leven, ondanks het onvermijdelijke verdriet dat hierbij hoort.

***

I haven’t found the words yet to properly say goodbye & today already marks one month without you.
One month…

One.
Whole.
Goddamn.
Month.

It still feels like yesterday when I held you for the last time & your heart stopped beating in my arms.
I’ve been keeping myself as busy as possible ever since, because I’m terrified of the emptiness that’s chasing me like a shadow. Because if I stop & allow myself to think about going through life without you, I’d simply fall apart.

You were my very first Maine Coon.
The tiniest little kitten of the entire litter that nobody wanted.
Ultimately that meant I had to have you.
From the very first time we met there was an unexplainable connection.
You settled on my lap & decided you wanted to stay there for the rest of your days, simple as that.
Everywhere I went, there you were too.
Especially when there was a blanket involved, you seemed permanently glued to my lap (always the little spoon).

We’ve been through so much these past almost 15 years…
You’ve been there at my worst & never left my side.
And that ‘almost’ is what hurts the most.

People tell me it was a beautiful age, that I was lucky to have had you with me that long.
I know that might be true.
I know I should be grateful.
I know your life wasn’t endless.
I knew, especially a few years ago when we found the cancer, that our time wouldn’t have lasted long.
But knowing all of this doesn’t’ make it any easier, not one bit.
Because it also means you were with me for almost half of my life.

You were doing so good with your meds, they didn’t even make you sick.
You were still always the first one waiting for your food.
You were still always the first one to claim your spot on my lap.
You were still always among the first ones waiting for me when I got home.
You were still always the one claiming the best spots in the house.
You were still always soaking up the sun all day when you were outside.
You were still the leader of the group, even a 40kg Joey was scared of your intimidating 4kg of bossiness.
You were still such a fighter, even until the end.

These past 2 years have been especially difficult & big decisions were made that had a huge impact on your life as well.
I wish it didn’t have to end like this & I wish there was a way I could make it up to you.
If only time was something we could buy, I’d be in debt forever just to keep you here.

Now all I find when I look around are those small bits & pieces, yet such important parts of you that I’ve lost. I’ll never be able to put my heart back together the way it was before, because you took away a big part of it. The tiny parts you left behind refuse to face the truth & let you go.
Forever missing you, my Little Lexi.


For most people it’s “just an animal” & there’s a lot of incomprehension.
We don’t speak the same language, are not made out of the same flesh & blood & an animal is still easily replaced. People mostly fear the unknown, want to be able to have an explanation for everything & feel superior towards other living beings. God forbid that you would compare a pet to a child. That’s okay. Taking care of a living creature that’s completely dependent of you is a big responsibility. Not everyone’s cut out for that & animals share a different kind of ‘love’ (or maybe ‘mutual respect’ is a better choice of words?) because it’s unconditional until their last breath. I’m sincerely sorry for those people who can’t experience this in their lifetime, despite the inevitable grief that comes along with it.